Εμεις αγχωνόμαστε, τρέχουμε να προλάβουμε τι δεν ξέρω, σκοτωνόμαστε οι λαοί μεταξύ μας, καίμε ότι καίγεται και καταστρέφουμε ότι καταστρέφεται σε αυτό τον άμοιρο μικρό πλανήτη, νιώθουμε ωραίοι μέσα στα καινούργια μας, νιώθουμε καλύτεροι από το γκαρσονάκι της γειτονιάς, κρίνουμε και δεν μας αρέσει να κρινόμαστε αγκιστρωμένοι στις εμμονές μας και στην σπουδαιότητά μας. Πόσο βλάκες αλήθεια!
Πόσο ανόητοι! Και το Αυγουστιάτικο φεγγάρι που βγαίνει εκατομμύρια χρόνια τώρα αγέρωχο και φωτεινό μας το θυμίζει… Χωρίς έπαρση, χωρίς προσπάθεια, χωρίς φθορά… Και θα βγαίνει με τον ίδιο υπέροχο τρόπο να μας δείχνει το πόσο μικροί και περαστικοί είμαστε…
Ι.Λ.
