Με την ακρίβεια και την αισχοκέρδεια να βασιλεύουν εδώ και περίπου δυόμιση χρόνια, με τις απανωτές παγκόσμιες κρίσεις (και μη) να χτυπούν κυρίως τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τη φορολογία να διογκώνεται (η ακρίβεια έφερε έκρηξη των έμμεσων φόρων), υπάρχει ένα κοινό για τους περισσότερους πολίτες-καταναλωτές, το “ταμείον που ειναι μείον”.
Ο παραπάνω κύκλος του χρήματος που δεν “ανακυκλώνεται”, αλλά μαζεύεται, έχει προκαλέσει τεράστια ανασφάλεια στην κοινωνία. Και η ανασφάλεια, μεταξύ άλλων, φέρνει φόβο, ξεσπάσματα, μίσος, εξού και η έκρηξη βίας των τελευταίων μηνών.
Γράψτα… στο τεφτέρι
Ειναι τρομακτικό αν σκεφθεί κανείς πως, μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα, υπάρχουν μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα που είναι, κατά το κοινώς λεγόμενον και “μέσα” στη μισθοδοσία. Τους χρωστούν 1,2 ακόμα και 3 μήνες και ζουν με τα έναντι, εκβιαστικά, γιατί δεν έχουν που αλλού να πάνε.
Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει με τα έναντι να βγάλουν μήνα, να πληρώσουν τα άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε τιμολόγια ρεύματος, το +58% λάδι, τα βρεφικά γάλατα του “πληθωρισμού απληστίας”, τα ενοίκια των 700-800 ευρω για τριάρι του 1968 στο ισόγειο και άλλα τόσα.
“Δεν βγαίνουν τα κουκιά” και αυτό ωθεί σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, η οποία εκφράζεται ποικιλοτρόπως, κυρίως με βία, ψυχολογική και σωματική, ενδοοικογενειακή, οπαδική, έξω στους δρόμους και μέσα στα σπίτια, με κάθε τρόπο που μπορεί να φανταστεί κάποιος.
Κατά τα άλλα μεγαλοστομίες των πολιτικών για ανάπτυξη, μεγάλες επενδύσεις, μείωση της ανεργίας (με κακκοπληρωμένες δουλειές) νέα αύξηση του κατώτατου (περί τα 50 ευρώ), «ξεπάγωμα» τριετιών (να δούμε ποιοι και πότε θα ωφεληθούν πραγματικά). Μάλλον, εκεί στα… ψηλά δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι κάτω το καζάνι βράζει.
ΒΝΝΔ
