Το αποφάσισα. Θα πάω να ζήσω στο χωριό
Αϊ σιχτήρ με την πόλη. Σιχάθηκα τον θόρυβο, τα καυσαέρια, το μποτιλιάρισμα, την ακρίβεια, το δεν βγαίνει ο μήνας. Μεγάλωσα κιόλας, τι να περιμένω;
Βρήκα σπίτι σε ένα ωραίο χωριό, μικρό, παραδεισένιο και ξανάχτισα τη ζωή μου από την αρχή με τους καλούς μου γείτονες, με το κηπάκι μου και τη γάτα μου και το σκυλί μου, να ζήσουμε ανθρώπινα ρε αδελφέ.
Αυτό άλλωστε δεν μας λένε χρόνια τώρα; Φύγετε από τις πόλεις… Και εκεί που καιγόταν όλη η χώρα και δεν έμεινε δάσος, δασάκι, άλσος, αλσάκι, χωριά ολόκληρα και παρακολουθούσα άφωνος και θυμωμένος αυτή την καταστροφή, δεν σας κρύβω, έκανα και το σταυρό μου που δεν κάηκε το δικό μου χωριουδάκι και την έβγαλε και φέτος καθαρή.
Αλλά, τις πλημμύρες ούτε που τις είχα σκεφτεί! Πως δεν πνίγηκα, άσε το σπίτι δεν υπάρχει πλέον, δεν υπάρχει τίποτα.
Πόλη και πάλι πόλη! Και κέντρο-κέντρο όχι σε βουνά… και όσο ζήσουμε.
