Των Μανώλη Μπεμπένη* και Ανδρέα Δαβαλά*
Η Σαντορίνη δοκιμάζεται από συνεχή σεισμική δραστηριότητα, με εκατοντάδες σεισμούς να σημειώνονται καθημερινά. Ο φόβος ενός μεγάλου σεισμού έχει οδηγήσει χιλιάδες κατοίκους στην απόφαση να εγκαταλείψουν το νησί και να αναζητήσουν ασφαλέστερους προορισμούς. Ωστόσο, δεν έχουν όλοι αυτή τη δυνατότητα.
Όταν η ασφάλεια εξαρτάται από την τσέπη σου
Ενώ όσοι έχουν οικονομική άνεση φεύγουν, οι εργαζόμενοι και οι μισθωτοί μένουν πίσω. Για αυτούς, η παραμονή στο νησί δεν είναι επιλογή, αλλά μονόδρομος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι τραπεζοϋπάλληλοι και άλλοι εργαζόμενοι του χιλιάρικου, που παρά την ακραία κατάσταση, συνεχίζουν να πηγαίνουν στις δουλειές τους σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Την ίδια στιγμή, πολλοί από αυτούς έχουν τα παιδιά τους στο σπίτι μόνα, την ώρα που το νησί δοκιμάζεται από διαρκείς δονήσεις. Οι οικογένειές τους ζουν σε καθεστώς διαρκούς αγωνίας, ενώ οι ίδιοι πρέπει να εργάζονται υπό ψυχολογική πίεση και εξουθένωση.
Υπήρξε κάποια πρόνοια από την Πολιτεία;
Η ερώτηση είναι απλή: Ποιος σκέφτηκε αυτούς τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους; Υπήρξε κάποια κρατική παρέμβαση ή μέριμνα για τη διασφάλιση της ζωής και της ψυχικής τους υγείας;
- Έγιναν έλεγχοι στατικότητας στα καταστήματα και στους χώρους εργασίας;
- Υπήρξε κάποια οδηγία από το κράτος για τη λειτουργία των τραπεζών και των άλλων υπηρεσιών με προσωπικό ασφαλείας ή την εφαρμογή τηλεργασίας;
- Εξετάστηκε το ενδεχόμενο προσωρινής απομάκρυνσης των εργαζομένων από τις σεισμόπληκτες περιοχές, όπως συμβαίνει σε άλλες κρίσεις;
Δυστυχώς, η απάντηση είναι όχι. Όπως πάντα, η προστασία αφορά όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα να προστατευτούν μόνοι τους. Οι υπόλοιποι μένουν εκτεθειμένοι στον κίνδυνο, γιατί απλά δεν υπάρχει η βούληση να προστατευτούν οι ζωές τους.
Οι εργαζόμενοι δεν είναι αναλώσιμοι
Δεν μπορεί να θεωρείται αυτονόητο ότι οι τραπεζοϋπάλληλοι και άλλοι μισθωτοί πρέπει να ρισκάρουν τη ζωή τους για να συνεχίσουν να λειτουργούν οι επιχειρήσεις και οι τράπεζες, λες και η ζωή τους δεν έχει αξία.
- Θα πρέπει να υπάρξει άμεση κρατική παρέμβαση για την προστασία των εργαζομένων.
- Η τήρηση των πρωτοκόλλων ασφαλείας και η ψυχολογική στήριξη είναι αναγκαία.
- Η ζωή και η ασφάλεια των εργαζομένων δεν μπορεί να είναι ταξικό προνόμιο.
Η Πολιτεία οφείλει να δώσει λύσεις τώρα, πριν βρεθούμε μπροστά σε μια ακόμα τραγωδία που “θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί”.
* Μανώλης Μπεμπένης Τραπεζικός – Οικονομολόγος, Ταμίας στην Ένωση Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδας (ΕΕΚΕ) – Εκπρόσωπος των εργαζομένων επί σειρά ετών σε ΓΣΕΕ, ΟΤΟΕ, Τράπεζα Πειραιώς.
*Ανδρέας Δαβαλάς Δρ. Πολιτικής Κοινωνιολογίας
