Και πάω σε μία συνοικιακή ψησταριά με την παρέα μου να φάμε σουβλάκια… Τέλεια, σκέφτομαι! Μικρό μαγαζάκι, οι περισσότεροι πελάτες γνωστοί, μας καλοδέχτηκαν κιόλας άρα να παραγγείλουμε παιδιά και πατάτες τηγανιτές που τα τελευταία χρόνια δεν τις φτιάχνω ούτε στο σπίτι έτσι να θυμηθούμε τα παιδικά μας χρόνια.
Θα την κάνω την αμαρτία, δεν βαριέσαι… Μάλιστα παραγγείλαμε και μπόλικες μην μας
λείψουν και τσακωνόμαστε ποιος θα φάει την τελευταία… Και έρχονται! Προτηγανισμένες κάκιστης ποιότητας σχεδόν πλαστικές… Σοκ! Στα φαστφουντάδικα καλύτερες σερβίρουν… ένα τεράστιο ερωτηματικό απλώθηκε από πάνω μας; Γιατί ρε φίλε; Όχι μόνο δεν τις φάγαμε χαλάσαμε και τη διάθεσή μας… Θα μου πεις, τόσο σημαντικό ήταν; Ε ναι ήταν…
Ι.Λ.
