Έξω ο καύσωνας σε σιγοψήνει σαν το κρέας στη γάστρα, δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Κουράγιο λες, να μπω στο μετρό… Και μπαίνεις σε ένα από αυτά τα κόκκινα, τα πρώτα που φέρανε…
Και μετανιώνεις την ώρα και τη στιγμή που δεν περίμενες άλλο συρμό… Χωρίς κλιματιστικό – είχαν ανακαλυφθεί τότε που τα αγοράσαμε – ο ένας πάνω στον άλλο, ζέστη αποπνικτική, κάτι ηλικιωμένοι ταλαίπωροι με μάσκα άφηναν τη τελευταία τους πνοή, κάποιοι άπλυτοι ιδρωμένοι διέχεαν αρώματα στην ατμόσφαιρα και συ να παρακαλάς το Θεό να αντέξεις μέχρι να κατέβεις…
Κατεβαίνεις επιτέλους και σε περιμένει και έλεγχος εισιτηρίου στην έξοδο … Αυτά για να μη πω κάτι βαρύ…
Ι.Λ.
