Γίνεται να μην γκρινιάζουμε; Γίνεται να μην πέσουμε σε κατάθλιψη; Γίνεται να χαμογελάσουμε;
Όχι δεν γίνεται… Βία και αίμα παντού! Πόλεμοι, νεκρά γυναικόπαιδα, βομβαρδισμένα νοσοκομεία, καταστροφή.
Και λες για να αντέξεις, ας δω λίγη τηλεόραση το βράδυ να χαλαρώσω και να κοιμηθώ ρε αδελφέ… Και κάνεις ζαπ στα σήριαλ… Η βία και το πιστολίδι που βλέπεις ούτε στο φαρ ουέστ.
Και κλάμα, σπαραγμός, θρήνος, μαύρα μαντήλια, πόνος και οδυρμός. Πετυχαίνουμε ελληνική ταινία από τον καλό παλιό ελληνικό κινηματογράφο και στήνουμε πάρτι. Βάζουμε το κρασάκι μας και λέμα άντε να γελάσουμε λίγο…Και ας τις έχουμε δει πεντακόσιες φορές… Έλεος σκηνοθέτες και παραγωγοί, έλεος!
